در مدح ولي‏عصر (عج) /قصيدة

دوستـــــان، آمد بهـــــــــار عيش و فصل كامراني مـــــژده آورده گـــــــل و خواهد ز بلبل مژدگاني

بــــــــاد در گلشن فزون از حد، نموده مُشك بيزي ابـــــــر در بستــان، برون از حد نموده دُر فشاني

بــــــــــــرقْ رخشان در فضا چون نيزه سالارِ توران رعــــــدْ نــــــالان چون شه ايران ز تير سيستاني

از وصــــــــــــــــــول قطره باران به روي آب صافي جلـــــــــوه‏گــــــر گشته طبقها پر ز دُرهاي يماني

دشت و صحرا گشته يكسر فرش، از ديباي اخضر مـــــــــر درختان راست در بر، جامه هاي پرنياني

گـــــــــــــوييا گيتي، چراغان است از گلهاي الوان سـوسن و نسرين و ياس و ياسمين و استكاني

هم، منــــــــــــزّه طَرْف گلشن از شميم اُقحواني هــــــم، معطّــــر ساحت بستان ز عطر ضيمراني

ارغــــــــــوان و رُزّ و گل، صحن چمن را كرده قصري فــــرش او سبز و فضـايش زرد و سقفش ارغواني

وآن شقــــــــــايق، عاشق است و التفات يار ديده روي از ايــــــن‏رو، نيم دارد سرخ و نيمي زعفراني

لادن و ميمون و شـــاه اِسْپَرغم و خيري و شب بو برده‏اند از طـــــــز خوش، گوي سبق از نقش ماني

ژالـــــــــــــــــــه بر لالـــه چو خال دلبران در دلربايي نرگس و سنبل چو چشم و زلفشان در دلستاني

وآن بنفشـــــــــه بين، پريشان كرده آن زلف معطّر كـــــــــــــــرده دلها را پريشان همچو زلفين فلاني

زيـــــــن سبب بنگر سر خجلت به زير افكنده، گويد من كجــــــا و طُـــــــــرّه مشكين و پُرچين فلاني؟

عشق بلبل كـــــــــــرده گل را در حريم باغ، بيتاب آشكــــــارا گويد از "شهناز" و "شور" و "مهرباني"

قمـــــــــــريك "ماهور" خواند، هدهد "آواز عراقي" كبكْ صــــــــوت "دشتي" و تيهو "بيات اصفهاني"

اين جهـــــــــــــــانِ تازه را گر مردگان بينند، گويند اي خداي . . . . . . . .

كــــــــي چنين خرّم بهاران ديده چشم اهل ايران؟ كــــــرده نــــــــــــوروز كهن از نو خيال نوجواني

يـــــــــــــا خداوند اين بساط عيش را كرده فراهم تـــــــا به صــــد عزّت نمايد از ولي‏اش ميهماني

حضــــــــــــــــرت صاحب زمان، مشكوة انوار الهي مــــــــــــــالك كوْن و مكان، مرآت ذات لامكاني

مظهــــــــــــــر قدرت، وليّ عصر، سلطان دو عالم قــــــــــائم آل محمّـــــــد،مهدي آخــــــــر زماني

با بقـــــــــــــــاء ذات مسعودش، همه موجود باقي بــــــــي لحاظ اقدسش، يكدم همه مخلوق فاني

خوشه چين خرمن فيضش، همه عرشي و فرشي ريـــزه خوار خوان احسانش، همه انسي و جاني

از طفيـــــــل هستي‏اش، هستيّ موجودات عالم جـــــــوهـــــري و عقلي و نامي و حيوانيّ و كاني

شاهـــــــدي كو از ازل، از عاشقان بر بست رُخ را بر ســــــــر مهـــــر آمـد و گرديد مشهود و عياني

از ضيــــــــائش ذرّه‏اي برخاست، شد مهر سپهري از عطــــــــايش بـــــــــــدره‏اي گرديد بدر آسماني

بهـــــــــــــــــــر تقبيل قدومش، انبيا گشتند حاضر بهــــــــر تعظيمش، كمر خم كرد چرخ كهكشاني

گــــــــــــــو بيا بشنو به گوش دل، نداي "اُنظُروني" اي كه گشتي بي‏خود از خوف خطاب "لَنْ تراني"

عيـــــــــــــد "خُم" با حشمت و فرّ سليماني بيامد كـــــــه نهـــــادم بر سر از ميلاد شه، تاج كياني

جمعه مــــــــي گويد من آن يارم كه دائم در كنارم نيمــــــه شعبـــــــــــان مرا داد عزّت و جاه گراني

قـــــــــــــــــرنها بايد كه تا آيد چنين عيدي به عالم عيــــــــــد امسال از شرف، زد سكه صاحبقراني

عقل گويد باش خامش، چنـــــد گويي مدح شاهي ؟ كـــــــه سروده مدحتش حق، با زبان بي زباني

اي كـــــــه بـــي نور جمالت، نيست عالم را فروغي تا بــــــــه كـــي در ظلِّ امر غيبت كبري ، نهاني؟

پــــــــــــــرده بردار از رخ و ما مردگان را جان ببخشا اي كـــــــــه قلب عالـــــــم امكاني و جانِ جهاني

تا به كــــــــي اين كافران، نوشند خون اهل ايمان؟ چنـــــد اين گرگان، كنند اين گوسفندان را شباني؟

تا به كــــــــي اين ناكسان، باشند بر ما حكمرانان؟ تا كي اين دزدان، كنند اين بي كسان را پاسباني؟

تا به كـــــــــــــــي بر ما روا باشد جفاي انگليسي؟ آنكه در ظلم و ستم، فرد است و او را نيست ثاني

آنكـــــــه از حرصش، نصيب عالمي شد تنگدستي آنكـــــه بــــــر آيات حق رفت از خطايش، آنچه داني

خـــــــوار كن شاها تو او را در جهان تا صبح محشر آنكـــــه مــــــــي زد در بسيط ارض، كوس كامراني

تا بـــــدانند از خداوند جهان، اين دادخـــــــواهـــي تـــــــا ببينند از شه اسلاميان، اين حكمــــــــراني

حــــــــــوزه علميّه قم را عَلَــــــــــــم فرما به عالم تـــــــــــــــــا كند فُلك نجات مسلمين را، بادباني

بس كـــــــرم كن عمر و عزّت بر "كريمي" كز كرامت كــــــــرده بر ايشان چو ابر رحمت حق، دُر فشاني

نيكخــــــــــــــــــــواهش را عطا فرما، بقاي جاوداني بهـــــــــر بدخواهش رسان هر دم، بلاي آسماني

تا ز فـــــــرط گل، شود شاها زمين چون طرف گلشن تــــــا ز فيض فرودين، گردد جهاني چون جناني

بگـــــــــــذرد بر دوستانت هــــــــــر خزاني چون بهاري رو كنـــــــــد بر دشمنانت هر بهاري چون خزاني