متن دلنوشته جانباز هرمزگانی"محمدبلوردی"به مناسبت میلاد علمدارکربلا
يکشنبه, ۰۲ ارديبهشت ۱۳۹۷ ساعت ۱۶:۲۴
به مناسبت چهارم شعبان سالروز میلاد حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام که روز جانباز نام گذاری شده است محمد بلوردی جانباز 50درصد هرمزگانی دلنوشته خود را در اختیار نوید شاهد هرمزگان قرار داده است که متن آن منتشر می گردد.
به گزارش نوید شاهد هرمزگان؛ به مناسبت چهارم شعبان سالروز میلاد حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام که روز جانباز نام گذاری شده است محمد بلوردی جانباز 50درصد هرمزگانی دلنوشته خود را در اختیار نوید شاهد هرمزگان قرار داده است که متن آن منتشر می گردد:
اسم آقا اباالفضل علیه السلام بالاترین اسم ها است وقتی که نام مبارکش به زبان جاری می شود باید به نامش احترام بگذاریم .هر آنچه را که توی عمرم به دردم خورد همان روزهای بودنم درجبهه بود. مثل اینکه زمین و آسمان رو بهم داده بودند و انگار تمام دنیا را به من هدیه دادند از حضور در آنجا لذت می بردم و بی نهایت به من خوش میگذشت و بهترین روزهای زندگی من روزهایی بود که درجبهه بودم یادش بخیر !
مثل اینکه زنده شده بودم احساس سرزندگی داشتم وحس می کردم در بهشت هستم ،انگار زندگی رو از نو شروع کرده بودم و احساس می کردم تازه از مادرم متولد شده بودم ،حس سبکی داشتم ، مثل پرنده سبکبال بودم و احساس آزادی داشتم ،یادش بخیر وقتی به عنوان راننده آمبولانس به همنوعان خودم کمک می کردم و مجروحین را از خط به پشت جبهه انتقال میدادم تا جانشان نجات یابد احساس شادی و نشاطم دوچندان میشد .. یادش بخیر ! موقع نماز همگی با هم بودیم و در صف جماعت نمازمان را به جماعت ادا می نمودیم . چه حس زیبایی بود وقتی زخمی ها را نجات داده و دستگیری می کردیم و هم از نظر روحی به کمکشان شتافته.من هم از همرزمانم انرژی مثبت می گرفتم . حتی شستن لباس هایمان هم دست جمعی بود . من احساس طراوت و شادمانی داشتم .حس برادری و برابری بین رزمندها موج میزد ...
و خاطرات آن روزهای ناب برای همیشه در سینه ام به یادگار مانده است.
مثل اینکه زنده شده بودم احساس سرزندگی داشتم وحس می کردم در بهشت هستم ،انگار زندگی رو از نو شروع کرده بودم و احساس می کردم تازه از مادرم متولد شده بودم ،حس سبکی داشتم ، مثل پرنده سبکبال بودم و احساس آزادی داشتم ،یادش بخیر وقتی به عنوان راننده آمبولانس به همنوعان خودم کمک می کردم و مجروحین را از خط به پشت جبهه انتقال میدادم تا جانشان نجات یابد احساس شادی و نشاطم دوچندان میشد .. یادش بخیر ! موقع نماز همگی با هم بودیم و در صف جماعت نمازمان را به جماعت ادا می نمودیم . چه حس زیبایی بود وقتی زخمی ها را نجات داده و دستگیری می کردیم و هم از نظر روحی به کمکشان شتافته.من هم از همرزمانم انرژی مثبت می گرفتم . حتی شستن لباس هایمان هم دست جمعی بود . من احساس طراوت و شادمانی داشتم .حس برادری و برابری بین رزمندها موج میزد ...
و خاطرات آن روزهای ناب برای همیشه در سینه ام به یادگار مانده است.
نظر شما
