خاطره "عروس جنگ" از داماد 18 ساله

آخر ماه شعبان بود.لباس های بسیجی اش را شسته بودم و می خواستم آفتاب کنم اما هر چه تلاش کردم قدم به بند لباس نمی رسید. اسدالله آمد و لباس ها را یکی یکی از من می گرفت و می گذاشت روی بند، تا عصر لباس ها خشگ شد، آن ها را از روی بند برداشت و پوشید و گفت : باید بروم.  خواستم از زیر قرآن ردش کنم .خودش را خم کرد که به دست های من برسد و از زیر قرآن رد شود. به صورتش که نگاه کردم تازه داشت ریش و سبیل در می آورد.پشت سرش را آب ریختم تا زودتر برگردد. ماه رمضان اولین نامهاش به دستم رسید ، بوسیدم و روی چشمم گذاشتمش و هزار بار خواندم. نوزدهم ماه رمضان هم وصیت نامه اش را نوشته بود ، بیست و یکم عملیات شده بود و اسدالله برنگشته بود. چهار ماه از عملیات رمضان گذشته بود که ما را به سپاه دعوت کردند. کیف و عطر و لباس هایش را دادند و ما برگشتیم به رودان. روزها و شب ها می گذشت اما هیچ کس خبری از اسدنداشت . هر غریبه ای مرا می دید می گفت : این دختر بچه کی ازدواج کرده که شوهرش شهید شده؟! اسد هجده ساله بود که رفت و دقیقا بعد از 18 سال برگشت...

منبع : کتاب  "عروس های جنگ " (جلد دوم -هرمزگان)