زندگینامه شهید انقلاب "محسن باقری"
شیفته و عاشق امام خمینی بود
نوید شاهد_ شهید محسن باقری از شیفتگان و عاشقان امام راحل پس از زیارت امام در مقابل شهربانی ملایر، یک روز قبل از پیروزی انقلاب به شهادت رسید.
به گزارش نوید شاهد همدان، شهید محسن باقری در اول فروردین ماه ۱۳۳۹ در شهرستان ملایر و در خانواده روحانی و اهل علم دیده به جهان گشود، تحصیلات ابتدایی را در مدرسه پانزده بهمن و فروغی و تحصیلات راهنمایی را در مدرسه گویا و دبیرستان را در مدرسه صدری به پایان رسانید.
شهید محسن باقری جوانی آراسته، با اخلاق حسنه و نجابتی در حد کمال داشت، عاشق امام و انقلاب بود و شبانه روز در بسیج مساجد و تشکیل جلسات، راهپیمایی ها، تظاهرات و توزیع اعلامیه‌های امام کوشا و جدی بود.
پدر این شهید بزرگوار در خاطره‌ای از فرزند شهیدش گفت: زمانی که نزدیک تشریف فرمایی امام بود و نیرو‌های ضدانقلاب سخت گیری می‌کردند، در خیابان شهید وفایی پیشاپیش همه تظاهرکنندگان پرچمی سبز که تصویر امام بود در دست داشت و جلوتر از همه مردم شعار می‌داد: به مادرم بگویید دیگر پسر ندارد، توپ و تانک و مسلسل دیگر اثر ندارد و مادرش که از مقلدین امام راحل بود به دنبالش در حرکت بود و گریه می‌کرد.
روز یازدهم بهمن ماه به همراه شهید محسن باقری و عمویش شهید حاج قاسم باقری جهت استقبال از امام به سمت تهران حرکت کردیم، شب بسیار سرد و برفی دوازدهم بهمن ماه را در قم ماندیم که نیمه‌های شب با آن که شهر قم حکومت نظامی بود بیرون رفت و در جلو هیئت تا ۱۲ شب تظاهرات کردند که منجر به تیراندازی شد و فردای آن شب به بهشت زهرا رفتیم و درست در محل فرود هواپیمای حامل امام ایستاده بودیم که ایشان گفتند پدر‌ای کاش شهدا زنده بودند و می‌دیدند که آرزوی دیرینه آن‌ها آمدن امام بود، برآورده شده است.
سرانجام در بعدازظهر ۲۱ بهمن ماه سال ۵۷ در شهربانی ملایر که اهالی و روحانیون برای تسلیم شدن نیرو‌ها تجمع کرده بودند به دست دژخیمان شاه به ضرب گلوله به شهادت رسید و در بیمارستان فخریه در لحظات آخر به صورت پدر نگاه و به ملکوت اعلی پیوست.
شهید محسن باقری جوانی آراسته، با اخلاق حسنه و نجابتی در حد کمال داشت، عاشق امام و انقلاب بود و شبانه روز در بسیج مساجد و تشکیل جلسات، راهپیمایی ها، تظاهرات و توزیع اعلامیه‌های امام کوشا و جدی بود.
پدر این شهید بزرگوار در خاطره‌ای از فرزند شهیدش گفت: زمانی که نزدیک تشریف فرمایی امام بود و نیرو‌های ضدانقلاب سخت گیری می‌کردند، در خیابان شهید وفایی پیشاپیش همه تظاهرکنندگان پرچمی سبز که تصویر امام بود در دست داشت و جلوتر از همه مردم شعار می‌داد: به مادرم بگویید دیگر پسر ندارد، توپ و تانک و مسلسل دیگر اثر ندارد و مادرش که از مقلدین امام راحل بود به دنبالش در حرکت بود و گریه می‌کرد.
روز یازدهم بهمن ماه به همراه شهید محسن باقری و عمویش شهید حاج قاسم باقری جهت استقبال از امام به سمت تهران حرکت کردیم، شب بسیار سرد و برفی دوازدهم بهمن ماه را در قم ماندیم که نیمه‌های شب با آن که شهر قم حکومت نظامی بود بیرون رفت و در جلو هیئت تا ۱۲ شب تظاهرات کردند که منجر به تیراندازی شد و فردای آن شب به بهشت زهرا رفتیم و درست در محل فرود هواپیمای حامل امام ایستاده بودیم که ایشان گفتند پدر‌ای کاش شهدا زنده بودند و می‌دیدند که آرزوی دیرینه آن‌ها آمدن امام بود، برآورده شده است.
سرانجام در بعدازظهر ۲۱ بهمن ماه سال ۵۷ در شهربانی ملایر که اهالی و روحانیون برای تسلیم شدن نیرو‌ها تجمع کرده بودند به دست دژخیمان شاه به ضرب گلوله به شهادت رسید و در بیمارستان فخریه در لحظات آخر به صورت پدر نگاه و به ملکوت اعلی پیوست.
