«بانو اشرف طاهرخانی»؛ راوی عشق، معلم ایثار و خادم بی‌ادعای شهدا
به گزارش نوید شاهد البرز؛ نوید شاهد البرز یادداشتی به مناسبت چهلمین سالگرد شهادت این بانوی ایثارگر تقدیم مخاطبان می کند. چهل روز است که آسمان کرج، غبار غم بر چهره دارد. چهل روز از وداع با بانویی می‌گذرد که نامش با شهادت، صبر و خدمت گره خورده بود. حاجیه خانم اشرف طاهرخانی، همسر شهید، مادر فرزندان شهید، معلم مدرسه‌های زندگی و خادم بی‌منت شهدا، رفت تا در جوار رحمت الهی آرام گیرد، اما یاد و خاطره‌اش همچون نقشی ماندگار بر تارک تاریخ ایثار این دیار می‌درخشد.
همسر شهید، راوی شهید
حاجیه خانم اشرف طاهرخانی، تنها همسر یک شهید نبود؛ او راوی شهید بود. پس از شهادت همسرش، هرگز اجازه نداد یاد و خاطره رشادت‌های او به فراموشی سپرده شود. بی‌صدا، بی‌ادعا و بی‌منت، در محافل، مدارس و مراسم‌های مختلف حاضر می‌شد تا از عشق، ایثار و شهادت بگوید. روایت‌های او از همسر شهیدش، تنها شرح یک زندگی نبود، بلکه درس وفاداری، مقاومت و عشق به آرمان‌های الهی بود.
معلمی که درس صبر داد
حاجیه خانم اشرف طاهرخانی ، در کنار نقش‌های دیگرش، یک معلم به تمام معنا بود. نه‌تنها در کلاس‌های درس، که در زندگی نیز به فرزندانش و همه کسانی که با او همراه بودند، آموخت چگونه می‌توان با صبر و استقامت، از سخت‌ترین روزها عبور کرد. او پس از شهادت همسرش، با تحمل رنج فراق، فرزندانش را تنها با دستان پر از مهر و دعا بزرگ کرد. مادری که هرگز اجازه نداد فقدان پدر، خللی در تربیت و آینده آن‌ها ایجاد کند.
خادم الشهدا؛ خدمتی بی‌منت
خدمت به شهدا و خانواده‌های آن‌ها، برای او یک وظیفه انسانی و الهی بود. بدون چشمداشت مالی، بدون انتظار تقدیر و تشکر، سال‌های سال در راه ثبت و انتقال روایت‌های شهدای کرج کوشید. او می‌دانست که شهدا زنده‌اند و این روایت‌هاست که نامشان را جاودانه می‌کند. در مراسم‌های مختلف، از کودکان تا بزرگسالان، مخاطب داستان‌های او بودند؛ داستان‌هایی که از عشق، ایمان و از خودگذشتگی سرشار بود.
صبوری که الگو شد
حاجیه خانم اشرف طاهر خانی، نماد صبر بود. صبری که نه از روی ناتوانی، که از سر قدرت روحی و ایمان سرچشمه می‌گرفت. او به ما آموخت که می‌توان در سخت‌ترین شرایط نیز ماند و نور امید را زنده نگه داشت. بسیاری از ما که افتخار همکاری با او را داشتیم، از سکوت‌های پر معنایش، نگاه‌های عمیق و لبخندهای آرامش‌بخشش انرژی می‌گرفتیم. او به راستی الگویی زنده از صبر و استقامت بود.
در سوگ چراغی که خاموش شد
امروز که چهل روز از غروب این بانوی بزرگ می‌گذرد، نه‌تنها خانواده‌اش، که همه جامعه مدیون او، در سوگش نشسته‌اند. اما اشرف طاهر خانی هرگز نمی‌میرد؛ چرا که عشق، ایثار و روایت‌هایش جاودانه است. او رفت، اما چراغی که برافروخت، همچنان روشن‌گر راه بسیاری از ماست.
روحش شاد و یادش گرامی باد. او اکنون در جوار رحمت الهی و در کنار همسر شهیدش آرام گرفته است. اما ما وامدار تلاش‌های او هستیم و ادامه راهش بهترین سپاس از زحمات بی‌شائبه‌اش خواهد بود.
انتهای پیام/
