کرمانشاه - نرم افزار چند رسانه ای

ترکش‌ها هنوز در بدنم هستند، اما عشق به زندگی و خانواده بزرگ‌ترین مرهم دردهایم است. این روایت صمیمانه جانباز «تورج کمرنژاد» است.

«محمود ارژنگ» می‌گوید: ما اسارت و شکنجه را به جان خریدیم تا مردم و کشورمان آسیبی نبینند. هیچ‌چیز ارزش وطن را ندارد.

«سید فیض‌اله حسینی»، جانباز ۷۰ درصد دفاع مقدس، از روز‌هایی می‌گوید که برای حفظ امنیت مردم به دل خطر زد و در کمینی از پیش طراحی‌شده، پای خود را از دست داد. اما به گفته خودش، "هر چه بود، ارزشش را داشت... "

«علی اکبر آب متین» می‌گوید: ترکش به آرنجم خورد، به خانواده‌ام اطلاع داده بودند که ترکش به من برخورد کرده است. چون خبر را از طریق بنیاد شهید داده بودند، خانواده فکر کرده بودند که شهید شده‌ام. اما خداوند دوباره به من فرصت داد که زندگی کنم.

من «ملک علی رحمانی»، سال ۱۳۶۶ در چنگوله نگهبانی می‌دادم که ترکش آمد و مرا زمین‌گیر کرد. از آن روز، خیلی چیز‌ها تغییر کرد.

«پروانه کریمی فرد» می‌گوید: هیچ‌وقت آن لحظه را فراموش نمی‌کنم. ظهر بود، صدای آژیر و هواپیما می‌آمد، دلشوره داشتم. بچه‌ی دو ساله‌م رو بغل گرفته بودم که یه‌دفعه صدای وحشتناک انفجار پیچید. بمب خوشه‌ای به پشت‌بام خانه‌ام خورد. همان‌جا جلوی در، وقتی فقط چند قدم از آشپزخانه فاصله داشتم، موج انفجار منو زد زمین. بچه تو بغلم بود، فقط خدا خواست که آسیبی به آن نرسداما من همون‌جا مجروح شدم.

«مظفر سلیمانی» می‌گوید: وقتی فقط ۱۴ ساله بودم، بدون هیچ ترسی به جبهه رفتم؛ نه از شهادت می‌ترسیدم، نه از جانبازی. امروز با تمام سختی‌ها، شکرگزارم که زنده‌ام.

«امید علی پشنگی» می‌گوید: در میان آتش خمپاره‌ها، وظیفه‌ام بود که پیکر یکی از بچه‌های شهیدمان را جابه‌جا کنم. لحظه‌ای بعد در این مسیر با گلوله دشمن هر دو پایم مجروح شد و سه سال روی تخت بیمارستان بودم.»

«بهرام جمشیدی»، جانباز ۷۰ درصد دفاع مقدس، سال‌ها تحمل کرد تا درد زخمی شدنش را نه فقط جسم بلکه قلب خانواده‌اش هم نلرزانَد. او هر ترفندی زد تا پدرش نفهمد پایش چگونه در جبهه قطع شده است، چرا که می‌خواست دل پدر همیشه آرام بماند و از سختی‌ها دور بماند. این روایت، گوشه‌ای از سکوت و عشق به خانواده در دل جنگ است.

«سوسن رشیدی» همسر «شهید علی یوسفی»، با دلی پر از درد و خاطراتی گران‌بها از همسرش می‌گوید؛ مردی مهربان و شریف که در راه وطن به شهادت رسید و هنوز یاد و نامش در دل خانواده و نزدیکانش زنده است.