داریوش محمدطالبی

داریوش محمدطالبی از همان کودکی نشانی از بزرگی در دل داشت؛ نوزادی که از قنداق رهایی می‌خواست، نوجوانی که بدون سحری روزه می‌گرفت، و جوانی که عهدی آسمانی با یارانش بست تا هر سه با هم به قافله شهدا بپیوندند. حالا مادرش، زنی صبور و مقاوم، از خاطراتی می‌گوید که میان اشک و لبخند جاری‌ است؛ از مادر بودن برای شهید، از چشم انتظاری، و از رؤیاهایی که هنوز بوی شهادت می‌دهند.