روایت " هوشنگ رامش جان" از روزهای اسارت در الرمادیه و مرکزاستخبارات بغداد

 26 مرداد در تقویم جمهوری اسلامی یک روز به یاد ماندنی و ثبت شده از بازگشت پرستوهای عاشقی است که با سجده بر خاک وطن از مرز خسروی استان کرمانشاه وارد کشور شدند.
26 مرداد در واقع مشقت روزهایی را یاد آوری می کند که در کنار تحمل دوران پر مشقت اسارت در اردوگاه های بعثی، آزادگان جانباز و ایثارگران فداکار با خود درس شجاعت، وحدت و مقاومت آوردند.
"هوشنگ رامش جان "آزاده و جانباز دوران دفاع مقدس شهرستان بندرعباس در استان هرمزگان است که در سال 1347 در این شهرستان به دنیا آمد وی سال 64 به استخدام  ژاندارمری سال  ذرآمد  که در سال 66 راهی جبهه های جنگ شد.بعد از گذشت 5ماه ذر جبهه در منطقه زبیدات به دلیل اصابت ترکش از ناحیه کمر مجروح می گردد و در بیمارستان دزفول ، بیمارستان ارتش تهران و شهید محمدی بندرعباس بستری میگردد و مجددا بعد از بهبودی به جبهه برمی گردد
وی روز بیست و یکم تیرسال 67 در عملیات نصرت 2 در منطقه زبیدات در خاک عراق به اسارت نیروهای بعثی در آمد و تلخی روزهای اسارت را به جان خرید. گفتگوی نوید شاهد هرمزگان با این آزاده سرافراز در ادامه آورده می شود:

ضمن تشکر و تبریک سالروز ورودتان و همه آزادگان سرافراز بفرمایید از چه سالی عازم جبهه شدید و ودر کدام منطقه عملیاتی حضورداشتید؟
در سال 1366 از طریق ژاندارمری راهی جبهه شدم و در منطقه عملیاتی زبیدات که شهرکی در خاک عراق بود و توسط رزمندگان تصرف شده بود حضور داشتم.5 ماه از حضورم در جبهه میگذشت که به دلیل اصابت ترکش از ناحیه کمر مجروح شدم

در کدام بیمارستان تحت مداوا و درمان قرار داشتید؟
بعد از مجروحیت مرا به بیمارستان دزفول انتقال داده و برای ادامه درمان به بیمارستان ارتش در تهران اعزام نمودند. مدتی را در این بیمارستان تحت درمان بودم  و بعد با درخواست و رضایت خودم به بیمارستان شهید محمدی بندرعباس منتقل شدم. مدت دو ماه در این بیمارستان بستری بودم.بعد از بهبودی دوباره به جبهه رفتم

درکدام  عملیات حضور داشتید؟
در عملیات نصرت 2 که در منطقه زبیدات و در خاک عراق انجام میشد حضور داشتم
چه مسئولیتی در جبهه داشتید؟
من فرمانده دسته بودم.ما 45 نفر در دسته ادوات ،خمپاره و سلاح نیمه سنگین بودیم .در محور جنوب ارتش و ژاندارمری بود و سپاه هم خط شکن بود
 
از زمان اسارت و نحوه آن که توسط نیروهای عراقی به اسارت در آمدید بیان نمایید؟
آن زمان عراق عملیات گسترده در مناطق غرب و جنوب انجام میداد ما هم در حال مبارزه با نیروهای عراقی بودیم.از ساعت 6صبح عراق آتش سنگین روی منطقه می ریخت .وهر لحظه نیروهای عراقی به ما نزدیک و نزدیک تر می شدند تا آخرین لحظه و هر توان و مهماتی که داشتیم به مبارزه پرداختیم .20نفر از بچه ها شهید شدند .تانک های عراقی رسیدند و نیروهای پیاده عراق هم پشت سر تانک ها بودند.آنها با پرتاب  نارنجک به درون سنگرها بچه ها را شهید مینمودند . اوضاع نابسامانی بود.ترس و وحشت فرا گرفته بود.با این وضعیت من هم که توی سنگر بودم بیرون آمدم ساعت 9صبح بعد از چندساعت مقاومت در بیست و یکم تیرماه در تابستان دشمن مرا به اسارت گرفت.
از لحظات ابتدایی که به اسارت دشمن درآمدید به خاطر داریدبیان بفرمایید؟ سرباز عراقی جلو آمد و دستان مرا بست و با ماشین های خودشان ما را ه پشت خط خودشان بردندو از انجا به منطقه الاماره برده و مدت سه روزدر سوله هایی بزرگ زندان نمودند.این سه شبانه روز هیچ غذایی به اسرا ندادند. خیلی از اسرا از فرط گرسنگی و تشنگی و مجرحیت به شهادت رسیدند.هر صبح می آمدند  ما را بیرون سوله برده و از ما فیلم میگرفتند  تا پخش نمایند. بعد از سه روز جهت بازجویی به مرکز استخبارات درشهربغداد بردند

از مرکز استخبارات و شرایط و حال و هوای آنجا توصیف نمایید؟
استخبارات مرکز بازجویی و سوال وپرس بود. ماموران استخبارات به هیچ صراطی مستقیم نبودند .با شکنجه بازجویی می نمودند. با مشت و لگد و شکنجه های دیگر کتک کاری مینمودند. از آب و غذا خبری نبود. اینجا هم خیلی از اسرا از فرط تشنگی شهید شدند.ما را به عنوان اسیر توی شهر می چرخاندند برای اینکه به مردم نشان دهند اسیر رفتند نیروهای ایرانی را و مردم هم ما رالعن و نفرین نموده و برخوردشان مناسب نبود.
بعد از اتمام بازجویی به کدام زندان و اردوگاه منتقل شدید؟
ما را به الرمادی برده و گفتند اینجا محل نگهداری دایمی شماست..اردوگاه الرمادیه 8آسایشگاه داشت که در هر کدام 120نفر از اسرا نگهداری میکردند.