از عبادت و اطاعت خدای منان غافل نبود

به گزارش نوید شاهد هرمزگان، شهید اسدالله سرفراز نوزدهم بهمن 1340، در شهرستان بندرعباس ديده به جهان گشود. پدرش محمد، كارگر شركت نفت بود و مادرش شريفه نام داشت. تا دوم متوسطه درس خواند. به عنوان سرباز ژاندارمري در جبهه حضور يافت. بيست ‌و نهم آذر 1360، در روستای خسروآباد آبادان بر اثر اصابت تركش به پا و قلب، شهيد شد. مزار او در گلزار شهدای زادگاهش واقع است.

زندگینامه به‌ جا مانده از این شهید بزرگوار برای علاقمندان منتشر شد:

در سال 1340 شهید اسدالله سرفراز دیده به جهان گشود. در خانواده مومن و متعهد دوران طفولیت خود را سپری نموده و در سن شش سالگی روانه دبستان شد. از آنجایی‌که شهید فردی با ایمان و کوشا بود دوران ابتدائی را با بهترین وجه به اتمام رسانید و وارد مدرسه راهنمایی شد،. چون از اخلاق و رفتار قابل توجهی برخوردار بود، بارها مورد تشویق و توجه خاص اولیاء مدرسه خود قرار گرفت و رفتارش در خانواده حائز اهمیت شایانی بود.

شهید علاوه‌بر مطالعه کتب اسلامی، بخاطر علاقه خاصی که به دین مبین اسلام داشت، دوستان و آشنایان و همکلاسی‌های خود را به مطالعه کتب دینی و نماز دعوت می‌کرد و آنان را به مساجد می‌کشانید، علاقه بارزی نسبت به ورزش داشت و یکی از فوتبالیست‌های خوب تیم ستاره دریا بود و چون طرز برخورد و رفتارش با رفقا بی‌نهایت صمیمی بود، دوستان نسبت به وی علاقه خاصی داشتند. از زمانی که دست چپ و راست خود را تشخیص داده بود لحظه‌ای از نماز و روزه و عبادت و اطاعت از خدای منان غافل نبود.

وی پس از اخذ مدرک سوم راهنمایی جهت کمک حال خانواده‌اش در شرکت نفت مشغول به کار شد تا اینکه تظاهرات و درگیری‌ها شروع شد. شهید از بدو تظاهرات، فعالیت‌های چشم گیری داشت بطوریکه شبها اصلاٌ  آرام نداشت و بر روی دیوارها شعار می‌نوشت.

به محض اعلام جنگ ایران و عراق، شهید اسدالله سرفراز داوطلبانه عازم خدمت مقدس سربازی و داوطلبانه روانه جبهه می‌شود و درخط مقدم علیه کفار به ستیز می‌پردازد. پس از 9 ماه نبرد حق علیه باطل، به درجه رفیع شهادت نائل می‌آید.

شهید در شب قبل از شهادت، نامه‌ای به پدرش می‌نویسد که خلاصه‌ای از آن را بیان می‌کنیم.

خدایا مرا پیشمرگ کلیه دوستان و یاران امام امت بگردان. امید به این است که پیکر ناقابل مرا در راه اسلام و مسلمین جهت پیروزی رزمندگان، قبول درگاهت بنمائی. خدایا مرا شمع راه مسلمانان قرار ده تا شاید بتوانم  حق عظیمی را که به گردن دارم در حد توانم اداء نمایم.