شهیدی که در قبر لبخند بر لب داشت

به گزارش نوید شاهد هرمزگان، شهید «عیسی کریمی» سوم شهريور 1338، در روستای قطب‌آباد گهره از توابع شهرستان بندرعباس ديده به جهان گشود پدرش فتح‌الله، ژاندارم بود و مادرش سكينه نام داشت. تا پايان دوره ابتدايی درس خواند. گروهبان سوم ژاندارمری بود. سال 1363 ازدواج كرد و صاحب يک دختر شد. هفدهم خرداد 1364، در خرمشهر بر اثر اصابت گلوله به گردن و پهلو، شهيد شد. مزار او را در زادگاهش واقع است.

شهیدی که در قبر لبخند بر لب داشت

اینجانب میرحسینی باغستانی از رزمندگان ارتش جمهوری اسلامی ایران می‌باشم. نظر به اینکه شهید کریمی داماد برادر همسر اینجانب بوده در هر مرخصی که از جبهه می‌آمد ایشان را می‌دیدم و آخرین بار ایشان را در اردیبهشت سال 1364 که به جبهه عزیمت می‌نمود در خیابان دیدم. با هم خداحافظی کردیم و بعد از روبوسی با زبان شوخی گفت: «دایی ما رو حلال کن که دارم به جبهه می‌روم. شاید هم به کربلا رفتم.»

حدوداً پانزده روز بعد من هم به جبهه اعزام شدم. ایشان در منطقه آبادان بود و من هم در جزیره مجنون بودم. در عین رفت و آمد در ایستگاه صلواتی جاده اهواز-خرمشهر بودم که یکی از همکاران که از ستاد معراج شهدای اهواز برمی‌گشت، خبر نحوه شهادت شهید کریمی را برایمان نقل کرد.

من که در جوار آن‌ها نشسته بودم از ایشان سوال کردم و گفتم: «این رزمنده‌ای که می‌گویید اهل کجا بود؟»

که ایشان گفت اهل بندرعباس بود. همان موقع فهمیدم که ایشان شهید شده است. بعد از گذشت ده روز ماموریتم به پایان رسید و به بندرعباس رفتم. از خانواده‌ام حال شهید و بقیه اعضای خانواده را پرسیدم که جواب دادند همگی حالشان خوب است و هیچ خبری نیست. من هم که از شهادت شهید کریمی خبر داشتم چیزی نگفتم و حدود ساعت 3 بعدازظهر بود که خبر شهادت وی را به ما دادند.

من به همراه خانواده‌ام در تشییع پیکر شهید شرکت کردیم. پیکر شهید را دیدم که با لب خندان به شهادت که آرزوی دیرینه‌اش بود رسیده و در همان روز در بهشت زهرای روستای قطب‌آباد به خاک سپرده شد.

روحش شاد، یادش گرامی و راهش پر رهرو باد.

(به نقل از داماد برادر همسر شهید، میرحسینی باغستانی)

انتهای پیام/