آرزوی شهادت؛ روایتی از سنگرهای ایمان و ایثار

به گزارش نوید شاهد هرمزگان، شهید «عباس کریمی» يكم آبان 1341، در شهرستان ميناب چشم به جهان گشود. پدرش علی، ارتشی بود و مادرش صغرا نام داشت. تا پايان دوره راهنمايی درس خواند. به عنوان سرباز ارتش در جبهه حضور يافت. چهاردهم آذر ماه 1362، در سردشت هنگام درگيری با گروه‎های ضدانقلاب بر اثر اصابت گلوله به قلب، شهيد شد. مزارش درگلزار شهدای شهرستان بندرعباس واقع است.

وصیت‌نامه شهید:

آرزوی شهادت؛ روایتی از سنگرهای ایمان و ایثار

بسم‌الله الرحمن‌الرحیم

من عباس کریمی هستم، در خانواده‌ای به دنیا آمدم که دوران کودکی‌ام را در آغوش گرم و پرمحبت آن گذراندم؛ کنار پدر، مادر، خواهران و برادرانم. پدرم ژاندارم بود و به‌ خاطر مأموریت‌های متعدد، دائماً به شهرستان‌های مختلف سفر می‌کرد. من توانستم تحصیلاتم را تا سال دوم راهنمایی ادامه دهم، اما پس از مدتی راهی خدمت مقدس سربازی شدم.

در محیطی پاک و آکنده از ایمان، جایی که صدای "الله‌اکبر" از هر گوشه آن به گوش می‌رسید، قدم در مسیر دفاع از قرآن و اسلام گذاشتم. مادرم، حالا که من در راه این هدف بزرگ گام برمی‌دارم، تا آخرین نفس در برابر صدامیان ایستادگی خواهم کرد.

مادرم، تو آرزو داشتی روزی لباس دامادی بر تن من ببینی، اما من آرزوی دیگری در دل دارم. در شب‌های تاریک سنگرها، میان رگبار گلوله‌های دشمن، در دل به خدا می‌گویم که آرزویم پیروزی رزمندگان علیه کفر جهانی و رسیدن به شهادت است. آرزویم این است که همنشین شاهزاده قاسم و علی‌اکبر، امام حسین(ع) باشم.

اگر روزی شهید شدم، مادرم، گریه نکن. به پدر، خواهران، و برادر کوچکم دلداری بده. من تنها فرزند شما نیستم؛ من فرزند 36 میلیون ملت شهیدپرور ایران هستم. حالا که تنها چند ماه از خدمتم باقی مانده، آرزویم این است که به لقای خدا بپیوندم.

مادرم، اگر شهید شدم و بر سر مزارم آمدی، به یاد بیاور روزهایی را که برایم لالایی می‌خواندی و با خنده‌های شادمانه، کنار گهواره‌ام می‌ایستادی. باور دارم که با شهادت، انگار دوباره متولد شده‌ام.

من در این مسیر، قدم در راه راست و خط امام گذاشته‌ام. درود بر امام امت، رزمندگان اسلام و شهدای راه حق و آزادی.