شهادت با دعای پدر
به گزارش نوید شاهد هرمزگان، شهید عبدالحسین امیری يكم تير 1343، در روستاي توتنگ از توابع شهرستان ميناب چشم به جهان گشود. پدرش بختيار، كشاورزی مي‌كرد و مادرش نازي نام داشت.
تا پايان دوره ابتدایی درس خواند. پاسدار كميته انقلاب اسلامی بود. سال 1359 ازدواج كرد و صاحب يك پسر و دو دختر شد.
بيستم ارديبهشت 1367، در روستای سردشت ميناب توسط اشرار و قاچاقچيان بر اثر شكنجه و اصابت گلوله به شهادت رسيد. پيكر وی را در روستای بنهكان تابعه همان شهرستان به خاك سپردند.
خاطرهای از شهید عبدالحسین امیری (نوشته برادر شهید)
خاطرهای که از شهید از قول حاج آقا حبیب‌زاده شنیده بودم این است که عبدالحسین در بین راه به موقع اذان ظهر در گوشه‌ای از جاده ماشین را پارک می‌کرد و شروع به خواندن نماز می‌کرد، آن هم در مکانی که پر از منافقین و اشرار بود.
شهید از دشمنان خود هیچ ترس و واهمه‌ای نداشت و همه دوستانش افسوس می‌خوردند و می‌گفتند کاش ما لحظه‌ای حال و هوای عبدالحسین را داشتیم و این قدر جسارت داشتیم که با وجود این همه اشرار در منطقه کوهستانی به نماز بایستیم.
عبدالحسین یک ماه قبل از شهادتش در سفرهایی که با پدرش بختیار داشت، از پدرش خواهش می‌کند که در نماز خود دعا کند که به شهادت برسد و در راه این انقلاب در بین شهدا و امام راحل باشد که در روز 20 رمضان 1367 هم خداوند با دعای پدر شهادت را نصیبش کرد و به فجیع‌ترین شکنجه به دست منافقین کور دل، در روز شهادت مولایمان امام علی(ع)، در بین راه که می‌خواست سخنرانی و مداحی نماید ربوده شد و دشمنان او را به درجه شهادت رساندند.
