مهربانی شهید با حیوانات
به گزارش نوید شاهد هرمزگان، شهید حاجی داوری بيست و ششم اسفند 1347، در روستاي سنگي از توابع شهرستان رودان چشم به جهان گشود. پدرش عيسی، كشاورز بود و مادرش مريم نام داشت.
تا پايان دوره ابتدایی درس خواند. به عنوان پاسدار وظيفه در جبهه حضور يافت. چهارم خرداد 1367، در شلمچه به شهادت رسيد. پيكرش هفت سال در منطقه بر جا ماند و سال 1374 پس از تفحص، در روستای دهبارز تابعه شهرستان زادگاهش به خاک سپرده شد.
خاطرهای از شهید حاجی داوری (نوشته برادر شهید)
شهید پسری بسیار خوب و متواضعی بود و بسیار اهل مسجد بود. روزی برای به جا آوردن فریضه نماز، به همراه شهید و چند تن از دوستان به مسجد می‌رفتیم که یکی از دوستان، دوست دیگرش را دید و به برادرم گفت سوت بزن، شهید بزرگوار که از چیزی خبر نداشت ناگهان سوت زد.
وقتی که به مسجد رسیدیم، شروع به خواندن نماز کردیم که دیدیم یکی برادرم را صدا زد. بعد که نمازش را تمام کرد من به او گفتم که چی شده؟، برادرم گفت چیزی نشده، فقط امیدوارم که خداوند از سر تقصیرات من و او بگذرد. در یکی از روزهای گرم تابستان، من و برادرم برای کمک کردن به پدرم به باغ دایی رفتیم. وقتی که به آن‌جا رسیدیم، پدرم به ما گفت که به خانه برگردید و این علف‌ها را که برای گوسفندان چیدم را با فرغون ببرید.
ما آن‌ها را برداشتیم و به طرف خانه حرکت کردیم، در راه وقتی که می‌رفتیم، یک دفعه تعدادی بچه خرگوش دیدیم، من به برادرم گفتم بیا برویم خرگوش بگیریم ولی برادرم چون علاقه زیادی به حیوانات داشت به من گفت حیوانات گناه دارند اما من چون بچه بودم گفتم نه، من می‌خواهم یکی از آن‌ها را بگیرم اما برادرم وقتی دید که من هر چه تلاش کردم، نتوانستم آن‌ها زا بگیرم به من خندید و گفت دیدی من به تو چه گفتم.
