شهدای پرواز بی‌مقصد
به گزارش خبرنگار نوید شاهد، دوازدهم تیرماه 1367 هواپیمای ایرباس جمهوری اسلامی ایران هدف موشک‌های ناو وینسنس آمریکایی مستقر در خلیج فارس قرار گرفت و حدود 300 تن از مسافران این پرواز به شهادت رسیدند. در این گزارش دو روایت از یک عکاس که گزارش تصویری از این جنایت تهیه کرده بود و دیگری فرزند یکی از شهدای این جنایت برایتان تهیه کرده‌ایم.
روایت اول؛ ناگفته‌های عکاس از جنایت مدعی حقوق بشر
«سیدحسین هاشمی» عکاس حادثه ایرباس می‌گوید: تیرماه ۱۳۶۷، یک فروند هواپیمای مسافر‌بری ایرباس شرکت هواپیمایی جمهوری اسلامی ایران، در پرواز معمولی و به شماره ۶۵۵، از «بندرعباس» به مقصد «دبی» در حالی که هنوز سقف پرواز مورد نظر را به دست نیاورده بود بر فراز آب‌های سرزمینی ایران و در اطراف جزیره هنگام، به دلیل شلیک دو موشک از ناو آمریکایی «وینسنس» سقوط کرد.
این عکاس خبری تعریف می‌کند: گاهی اوقات بدن بدون سر را از آب بیرون می‌کشیدند، گاهی اوقات تنها دو پا را که از بدن جدا شده بود طناب‌پیچ می‌کردند و به قایق می‌بردند و حتی سرهای بدون بدن نیز در آب‌ها پیدا می‌شد.
وی می‌افزاید: تمامی ۲۹۰ نفر مسافر و خدمه آن به شهادت رسیدند. ۱۱۸ نفر از این مسافران بی‌گناه، زن و کودک بودند. همچنین «۲۰ هندی»، «یک ایتالیایی»، «6 پاکستانی»، «۱۳ نفر تبعه امارات» و «6 یوگسلاو» نیز در میان مسافران هواپیما بودند.
هاشمی در بخش دیگری از صحبت‌هایش خاطرنشان می‌کند: هواپیمای ایرباس ۳۰۰ متعلق به هواپیمای جمهوری اسلامی ایران در فرودگاه بندرعباس به زمین نشست و طبق برنامه پیش‌بینی شده، قرار بود این هواپیما با شماره پرواز ۶۵۵ با دویست و نود سرنشین (۱۵۶ مرد، ۵۳ زن، ۵۷ کودک ۲ تا ۱۲ ساله و ۸ کودک زیر دو سال و ۴۲ نفر با ملیت‌های «یوگسلاو»، «پاکستانی»، «هندی»، «عرب» و «۱۶ خدمه پروازی» در ساعت حدود ۱۰ صبح به مقصد «دبی» پرواز کند.
عکاس این جنایت هولناک توضیح می‌دهد: معدود عکاسان ایرانی است که خود را به محل حادثه رساندم. بعد از آنکه توسط ارتش به محل حادثه رسیدم و عکاسی معدود از واقعه انجام دادم اما راضی نشدم و فردا با هزینه شخصی دوباره به محل حادثه رفتم. تا بتوانم عمق فاجعه را بهتر نشان دهم.
وی اضافه می‌کند: همان موقع بود یک یدک کش برای گشت زنی و جمع آوری اجساد حرکت کرد با درخواست من دونفر خبرنگار اجازه ورود به یدک کش رو پیدا کردیم به روی آب رفتیم حادثه بسیار دلخراش بود اجسادی که ماهیگیران و قایق‌های کوچک از آب گرفته بودند را به یدک کش منتقل کردند.روز بعد سیل خبرنگاران به بندرعباس سرازیر شد بیش از ۲۵۰ خبرنگار، عکاس، فیلمبردار و گزارشگر؛ سردخانه ای آماده شد و تا چشم کار می‌کرد پر بود از اجساد شهدا.
روایت دوم؛ تنها بازمانده خانواده «بندی»
«بندی» که 10 نفر از اعضای خانواده‌اش در هواپیمای ایرباس بوده‌اند که هدف موشک‌های ناو آمریکا قرار گرفت، هنوز هم داغ روز جنایت را بر دل دارد. می‌گوید: برای دیدار با پدرش که در «دبی» اقامت داشته و کار می‌کرده قصد سفر داشتند. تعدادی از بچه‌های محله‌مان می‌خواستند به جبهه بروند و به همین دلیل من از سفر به دبی منصرف و با آنها راهی جبهه شدم.
وی می‌افزاید: تنها بازمانده خانواده بندی توضیح داد: اما شنیدن خبر انهدام هواپیما با موشک‌های ناو آمریکایی برای همه شوکه کننده بود و من که همه اعضای خانواده‌ام در آن پرواز بودند حسابی خودم را باخته بودم. در نهایت پیکر مادرم را طوری پیکردند که 3 فرزندش را در آغوش گرفته بود.
بندی تاکید می‌کند: هر روز که در مسیر از گلزار شهدا عبور می‌کنم سری به مزار اعضای خانواده‌ام می‌زنم و قدری سبک می‌شوم. هر چه بیشتر می‌گذرد، احساس دلتنگی‌ام برای آنها بیشتر می‌شود. البته خدا را شکر چهار دختر دارم اما آن داغ برای همیشه در قلب من زنده است. البته به غیر از اعضای خانواده‌ام خاله من نیز در این هواپیما بود که او هم به شهادت رسید.
تنها بازمانده خانواده بندی با در حالی که بغض گلویش را فرو می‌دهد و در پایان صحبت‌هایش می‌گوید: این نخستین سفر خواهرها و برادرهای‌من بود و شوق و ذوق بسیاری داشتند. به یاد دارم که یکی از برادرها به شوخی در آخرین خداحافظی گفت: «منو سوار دوچرخه نمی‌کنی منم تو را سوار هواپیما نمی‌کنم.» آنها نمی‌دانستند که این آخرین سفر و دقایق زندگی‌شان است.
سرنوشت خانواده «بندی» اگر چه ختم به شهادت و عاقبت به خیری شد اما تحمل این حادثه هنوز هم تلخ و سخت است.
خبرنگار: رضا افراسیابی
