"آزادگان" آموزگاران صبر و استقامت و پایداری هستند

اسلام پناه: به طور کلی از بین همه هنرها علاقه خاصی به مداحی، نویسندگی و شاید کماکان مجری گری داشتم. از دوران دبستان تمایل ویژه و حس عجیبی که به مداحی در مجالس ائمه اطهار سلام الله علیها داشتم و اصولا در خلوت کودکانه خود نوحه سرایی و روضه خوانی می کردم تا اینکه پس از سال ها این رؤیا به واقعیت پرداخت.

رغبتم به هنر نویسندگی دلایل زیادی دارد، اینکه چطور به سمت نوشتن کتاب های دفاع مقدس روی آوردم، شاید چون پدرم از ایثارگران دفاع مقدس بود و گاه و بی‌گاه خاطرات جبهه و به ویژه همرزمان شهیدش را بازگو می کرد و من نیز مشتاقانه به آنها گوش فرا میدادم. یکی از دلایل تمایلات من در این حوزه باشد، یا شاید هم علت دیگر آن به خاطر اینکه از سال 88 در بسیج و بنیاد شهید حضور داشتم و چندین سال در قسمت پژوهش آن فعالیت کردم و هر روز با خانواده معظم شهدا، جانبازان و آزادگان برخورد می کردم.

اگر به طور کلی بگویم از چه زمانی وارد عرصه هنر نویسندگی شدم باید به دوران راهنمایی اشاره کنم، استارت کار پس از پایان سوم راهنمایی زده شد، تابستان بود و فصل بیکاری، دلم می خواست تفکرات درون ذهنم را که همیشه داستان سرایی و خیال پردازی روی کاغذ بیان کنم، بالاخره قلمم به جنب و جوش درآمد و برگه های دفترم یکی پس از دیگری سیاه شد؛ روزهای اول بعضی ها این حرکت و هنر مرا مورد تمسخر قرار می دادند. گویا من هنوز برای نوشتن و یا اینکه به عنوان نویسنده دست به قلم ببرم زود است و یا شاید این هنر را خارج از توانایی من می دیدند.

اگر بگویم در این راه با خدا و ائمه اطهار سلام الله علیها معامله کردم، بیراهه نگفتم. هر گامی که برمی‌داشتم و از جانب یک عده سرزنش یا آزرده می شدم بارها از ته دل می گفتم "خدایا تو شاهد باش".

به جرئت می توانم عرض کنم که تنها خدا و معصومین(ع) بودند آرامش دهنده قلب ناآرامم و پس از آن آقای حمزه استاد گرانقدر و بزرگوارم که همیشه با سخنان و تجارب ارزشمند خود به قدم ها و اهداف من قدرت و انرژی مضاعف می داد، ایشان یکی از جانبازان دفاع مقدس بود که بی نام و نشان در حق شاگردشان لطف کردند.

اسلام پناه: اولین کتاب با عنوان «ما و آنها» خاطرات یکصد و دو آزاده از چهار شهرستان در جنوب کرمان شامل (کهنوج، قلعه گنج، رودبار و فاریاب) است که در سال 1395 منتشر شد. دومین کتاب با عنوان «زورکی خندیدیم» خاطرات جنگ و اسارت آزاده و جانباز دفاع مقدس "محمد درویشی" که در سال 96 منتشر شد و به چاپ دوم رسیده است. سومین کتاب باعنوان «زن، آن آزاد اسیر» که یک کتاب علمی- پژوهشی است و جایگاه مسائل اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و حقوقی بانوان در جوامع توسعه یافته (صنعتی و غربی)، توسعه نیافته (سنتی) و اسلام بررسی شده است و سال 98 منتشر شده است.

چهارمین اثر کتابی داستانی با عنوان «جیب پاره» که بیش از 90 درصد آن برگرفته از تخلیات نویسنده است و ده درصد آن از خاطرات آزاده و جانباز محمد درویشی، الهام گرفته شده و سال 98 به چاپ رسید.
نوید شاهد هرمزگان: انگیزه  و مشوقتان برای نوشتن خاطرات آزادگان سرافراز چه بود؟

اسلام پناه: خودم علاقمند بودم و یکی از اساتید دانشگاه که از جانبازان دفاع مقدس است، وقتی با او آشنا شدم پیشنهاد داد وارد این عرصه شوم. وی گفت: با تک تک آزاده های شهرتان مصاحبه کنید. رفتم وارد بنیاد شهید کهنوج شدم و قرار بر این شد که از 102 آزاده ای که در شهرستان کهنوج هستند مصاحبه بگیرم، سال 87 بود. آن موقع هنوز مرا به عنوان فرد بزرگسال نمی دیدند و مثل یک دختربچه میدیدند. زیاد به من توجه نمیکردند و خیلی بها نمیدادند. خیلی اذیت شدم ولی خب این کار تا وقتی که چاپ شد حدود 8 سال طول کشید.

اسلام پناه: یکی از خاطرات خیلی ارزشمندی که در ذهنم است و این خاطره را شاید هیچگاه فراموش نکنم این است: موقعی که رفتم از یکی از  آزادگان در محل کارش که در شهرستان کهنوج بود، مصاحبه بگیرم، ایشان پشت میز بودند، وقتی گفتم میخواهم با شما مصاحبه کنم و کتابی در خصوص خاطرات آزاده ها بنویسم، خیلی استقبال کرد و از جایشان بلند شد و این سمت میز آمد. به من گفت؛ شما برو پشت میز بنشین. من خیلی تعجب کردم از حرکت ایشان که برای من ارزش قائل شد و خیلی محترمانه با من برخورد کرد. ایستاده خاطراتش را تعریف کرد و خاطره‌ای معنوی هم در خصوص حضرت زهرا (س) که برایش اتفاق افتاده بود تعریف کرد که در کتاب "ما و آنها " این خاطره آورده شده است. دو هفته بعد از این گفتگو که من روی آن کار کردم، اطلاع دادند که این آزاده به رحمت خدا رفته و برای من خیلی دردناک بود که یک انسان به تمام معنا شریف و با درک و شعور از دست دادیم.

نوید شاهد هرمزگان: چالش ها و مشکلات نویسندگی در عرصه دفاع مقدس چه می باشد؟

اسلام پناه: واقعیتش من احساس می کنم در کل، ارزش فرهنگ و هنر در نزد بسیاری از افراد کمرنگ است و به هنر و هنرمند واقعا بها داده نمی شود که ریشه آن در عدم فرهنگ سازی این مساله است. بنابراین لازم است در این زمینه برنامه ریزی، هزینه و فرهنگ سازی شود. ضرورت دارد که بر روی تفکرات، ارزش ها و فرهنگ دفاع مقدس سرمایه گذاری کنیم، این باعث می شود که خصوصا نسل جدید که فرهنگ دفاع مقدس را لمس نکرده اند با این فرهنگ ارزشی آشنا شوند که لازمه آن برنامه ریزی و تلاش جدی مسئولان است. کار کردن برای شهدا و ایثارگران از لحاظ اجتماعی و اقتصادی و توسعه یافتگی می تواند جامعه را ترقی و رشد دهد. نماد کلی و افتخار ما "مقاومت و استقلالی" است که ایثارگران ما به دست آورده اند. پس لازم است بیشتر از این به آن توجه کنیم و بها بدهیم. قطعا اگر این ارزش ها و فرهنگ دفاع مقدس حفظ شود ما رو به جلو پیشرفت می کنیم و برای آیندگان بسیار مفید خواهد بود. حتی در مراسم های مذهبی می توان از خاطرات شهدا استفاده کرد. خاطرات شهدایی که به ائمه توسل و به خدا توکل کردند و پیروزی و عزت به دست آوردند. این ها همه اش معنویات است.

نوید شاهد هرمزگان: نقش اهل قلم و رسانه ها در ترویج فرهنگ ایثار و شهادت چگونه است؟

اسلام پناه: به نظرم یک نویسنده اولین چیزی که باید داشته باشد صداقت است؛ صداقت در قلم. باید دقیق و شفاف نوشت. فرهنگ دفاع مقدس نباید تحریف شود. اهل قلم و رسانه ها در این خصوص بیشتر کار کنند و به آن بپردازند.

اسلام پناه: آزادگان، آموزگاران شجاعت، صبر، استقامت و پایداری هستند. هیچ جمله ای نیست که بتوانیم کوچکترین یا ذره‌ای از صبر و بردباری آزادگان در اسارت را به تصویر بکشیم. خیلی از خاطرات و سختی های این عزیزان در اسارت بیان نشده است. اگر کسی می خواهد جزئی از سختی ها و صبوری های این عزیزان را بداند و با آن آشنا شود، کتاب هایی که در زمینه خاطرات آزادگان سرافراز هست را مطالعه کند تا بداند آنها چه سختی هایی کشیده اند و ما در چه آرامشی هستیم. آنها شاید هیچ توقعی از ما نداشته باشند ولی این وظیفه ما است که دلاوری ها و شجاعت و شکیبایی های آنان را ارج نهیم و  از آنها تقدیر و تجلیل کنیم.

نوید شاهد هرمزگان: در پایان این گفتگو اگر سخنی هست بیان کنید.

اسلام پناه: من برای چاپ کتاب هایم خیلی سختی کشیدم حتی بارها اشک هایم هم جاری شد، فقط به خاطر عدم حمایت و سختی و فراز و نشیب هایی که بر سر راهم بود، شاید عده ای هم بودند که در مسیر راه من چاه ایجاد می کردند. فقط خداوند و معصومین گره گشای کار من بودند و البته به واسطه خود شهدا. این را قلبا میگویم که هر قدمی که برداشتم با اشک چشمم گفتم: خدایا خودت ناظری بر کار من، فقط خودت در این راه به من کمک کن.

هر کسی که میخواهد که در هر راستا و زمینه ای قدم بردارد، فقط بگوید من خدا را دارم و به ائمه اطهار توسل کند .